LEMMER – Rinske de Vries werd tot 3 keer toe getest op corona omdat ze klachten had. Twee keer was het negatief, de derde keer binnen een week bleek ze toch positief. Wat eerst voelde als een fikse griep veranderde opeens in flink ziek zijn. Een aantal keren twijfelde ze echt of het wel goed zou komen. En nog steeds slaat het soms van het ene op het andere moment helemaal om en voelt ze zich erg naar. De duizeligheid, vermoeidheid en de koorts bijvoorbeeld, spelen haar soms zomaar weer opeens parten. “Dit virus is gewoon heel onberekenbaar. Ik hoop dan ook echt dat iedereen dit wel serieus neemt. “
Normaal gesproken is Rinske een sportieve vrouw met een goede conditie die regelmatig sport. Het afgelopen jaar was dit minder. Ze kreeg buik-, en rugklachten en in oktober volgde een operatie. Hier was ze net van hersteld en in de maand december zou ze haar werk in de gehandicaptenzorg weer hervatten. Maar toen kwam Covid haar huis binnen en stond alles even stil.
“We kwamen nergens”
Rinske, haar man Hanno en de dochters Erin en Rhea, hielden zich overigens heel goed aan de regels. “We kwamen nergens. Ook Rhea, een jonge meid van bijna 15, was super serieus als het om de coronaregels ging.” Toch was zij het die als eerste het virus opliep. Ze had de hele dag wat op haar kamer gerommeld, maar kwam ’s avond vragen of ze haar temperatuur mocht opnemen. Ze voelde zich ‘niet zo lekker’. De temperatuur bleek 38,4 te zijn. Ze ging met een paracetamolletje naar haar kamer en bleef daar op afstand van de rest van de familie. De volgende dag bleek de temperatuur nog steeds boven de 38 graden en werd besloten dat ze zich moest laten testen. Die test bleek positief en het meisje kwam vervolgens haar kamer niet meer uit, tot de tijd die daarvoor stond.
Na een paar dagen kreeg Rinske zelf hoofdpijn en voelde ze zich lamlendig. “Ik heb me meteen laten testen en daar kwam uit dat ik geen corona had. Mooi! Deze test was echter binnen de incubatietijd en de GGD adviseerde mij om ná de incubatietijd nog een test te doen. Dat gebeurde op 22 december. Ook die test was weer negatief. Dus alles leek goed en we waren er trots op dat we een besmetting dankzij Rhea haar isolatie hadden weten te voorkomen..”
“Het leek eerst inderdaad een griep”
Maar.. toen volgde er een nacht waarin Rinske het hele huis bij elkaar hoestte, terwijl ze daar zelf niets van merkte. De volgende dag werd ze wakker met een zere luchtpijp, had ze spierpijn en voelde ze zich koortsig. “Hoewel het ruimschoots na de incubatietijd van Rhea’s besmetting was en de GGD aangaf dat het bijna niet mogelijk was, heb ik me toch weer laten testen. Het voelde niet goed. Ik voelde me ziek.” De oudste dochter werd gesommeerd om niet naar huis te komen om kerst te komen vieren. Heel jammer, want zij was sinds de besmetting van de jongste nog niet weer thuis geweest. Ze baalde hier erg van, maar gelukkig kon ze in het gezin van haar vriend blijven. Deze keer wees de test inderdaad uit dat ze wel degelijk corona had. “De volgende dag was ik heel verkouden en had ik het gevoel een zware griep te pakken te hebben. Ik snapte toen trouwens wel dat mensen denken dat het net zoiets is als griep. Zo voelde het bij mij in de eerste vier dagen ook echt. Als het zo blijft dacht ik, dan valt het mee en kan ik dit prima aan.”
Maar in de nacht van 29 op 30 december veranderde dat opeens. Rinske kreeg ‘s nachts flinke bloedneuzen die bijna niet te stelpen waren. “En ik was vanaf toen erg duizelig. De kamer golfde bij elke beweging van mijn hoofd. Ik kon niks meer en voelde me echt zwak. Omringd door boeken, Netflix op de tv, potloden en stiften had ik in de eerste week gedacht er maar wat ‘me-time’ van te maken, maar dat werd nu niks meer. Ik voelde me heel lamlendig. Ik heb geen film gezien, geen boek gelezen en geen tekening gemaakt. Ik kon alleen maar liggen en hopen dat het weer over zou gaan”.
5 kilo afgevallen
“Mijn man en dochter zorgden dat ik voldoende eten kreeg. Ze zetten dit op de overloop voor mijn deur. Dan moest ik alle moed verzamelen om naar de deur te lopen. Zo vreselijk moe was ik. Ondanks hun goede zorgen, viel ik 5 kilo af. Mijn lichaam had alle energie nodig om beter te worden. Het was wel echt een gekke gewaarwording dat het eten nergens naar smaakte. Mijn smaak en geur waren helemaal weg. De smaak is nu terug, maar de geur nog steeds niet helemaal”. Benauwd was ze niet en daar was ze blij mee. Maar soms dacht ze door de duizeligheid wel dat het niet goed ging komen. Dan belde ze de dokterswacht of de eigen dokter. “Die vertelden me dat als ik de trap nog op en af kon komen, ze niet hoefden te komen. Dan probeerde ik de trap maar weer een keer op en neer te gaan en als dat lukte hield ik me daar maar aan vast.” Op 30 december, notabene haar 50e verjaardag had ze de aller slechtste dag van de hele periode. “Ze vonden het allemaal sneu dat er geen feest was, dat er geen Sara in de tuin stond. Ik kon alleen maar denken dat ik wilde liggen. En dat het me allemaal niks kon schelen. En dat ik 50 was geworden, maar me wel 80 voelde.”
Moeder ook positief
Haar moeder van 82 testte op diezelfde dag, 30 december, ook positief. “Ze woont in de Finke, heeft hart- en vaatziekten, zit in een rolstoel en heeft duidelijk overgewicht. Dus ik was als de dood dat zij hetzelfde door moest maken als ik. Het gekke is: ze was licht verkouden, maar verder had ze nergens last van. Zij is er helemaal niet echt ziek door geworden. Daar ben ik natuurlijk heel erg blij om. Maar het is zo wonderlijk met deze ziekte, er is eigenlijk gewoon geen peil op te trekken.” Inmiddels gaat het weer beter met Rinske en maakt ze weer haar wandelingetjes naar het strand. Toch kan opeens de vermoeidheid weer toeslaan, of is ze plotseling weer duizelig en koortsig. Van het ene op het andere moment. Alsof Covid nog steeds in het lichaam zit en opeens weer op kan vlammen. Een naar idee en hoewel ze volgens de GGD niet meer besmettelijk is, houdt ze toch nog steeds heel veel afstand van mensen. De boodschappen worden bezorgd en komt ze iemand tegen dan houdt ze 3 meter tussen haar en de ander.
“Er zijn mensen die er bijna niet ziek van worden en anderen juist heel erg. Ik heb het als pittig ervaren, maar heb nog geluk gehad. Er zijn mensen die moeten vechten voor hun leven. Je weet van tevoren niet bij welke groep je gaat horen. Het is onberekenbaar en juist daarom doe ik nu nog extra voorzichtig. En hoop ik ook vooral dat anderen het serieus nemen. Zodra ik ingeënt mag worden, ga ik zeker. Voor mezelf, maar vooral ook voor mensen die echt kwetsbaar zijn. Want er zijn mensen die het vele malen erger hebben (gehad) dan ik en ik vond het al heel erg.”
