LEMMER – Wies en Hein Oosterbaan zijn vandaag, 16 maart 2023, een halve eeuw getrouwd. En dat terwijl zij hem in eerste instantie helemaal niet leuk vond en hem flink afwimpelde. Hij zag de Amsterdamse Wies trouwens wel direct zitten. Maar hij moest wel flink wat geduld hebben voordat zij ook zag dat hij voor haar gemaakt was. “We hadden weinig dingen gemeen. Hij droeg kleren die ik niet leuk vond, hield van muziek die ik niet leuk vond. Pas later kwam ik erachter dat hij gewoon goed en lief was.”
Zij van de soul en de hoge hakken, hij van de corduroybroek en de rock
Zij was van de soulmuziek, de hoge hakken en de mooie kleding. En een verkering zag ze het liefst in een pak. Hij daarentegen hield van rock, droeg altijd een corduroybroek en klompen. En zij kwam uit Amsterdam en hij was gewoon een Lemster jongen. Maar toen hij haar voor het eerst zag toen ze bij haar tante op bezoek was, was hij helemaal verkocht. Dat gold niet voor haar. En dan werd hij ook nog op het verkeerde been gezet: elke keer als hij de groeten deed via haar tante kreeg hij die groeten terug. “Dat begint goed, dacht ik dan,” herinnert hij zich.
Daar zat ze niet op te wachten
En toen kwam er een uitnodiging om naar een bar in Sneek te komen. Hij was door het dolle heen, maar zij wist van niks. Had die tante ook weer geregeld. Dat ze daar niet op hem zat te wachten, stak ze dan ook niet onder stoelen en banken. “Toen heb ik het maar even laten rusten,” zegt hij daarover. Hij liet echter de moed niet zakken en zag op een avond in Napoleon zijn kans schoon. “Ze zat daar met een hele groep mannen die altijd om haar heen waren te vinden. En ik bleef maar drankjes aanbieden. Uiteindelijk werkte dat toch: op het einde van de avond mocht ik haar naar huis brengen. Toen ze eenmaal mijn lippen geproefd had, kwam het helemaal goed.”
Eigen kruidenierszaak
Vanaf dat moment was de verkering aan en volgde menig ontmoeting. “Ook in de fietsenstalling vlak bij haar huis,” gniffelt hij. Al heel snel stapten ze in het huwelijksbootje. Niet omdat ze moesten (wat veel gefluisterd werd) maar omdat ze een winkel waren begonnen. Ongehuwd samenwonen was in die tijd nog een schande en ook het geloof speelde een grote rol. Daarom stonden ze 50 jaar geleden om klokslag 16.00 uur voor de trouwambtenaar. Maar eerst had hij nog een dienst gedraaid in de centrale bakkerij. Na de bakker was het snel naar de kapper en toen in het pak naar het gemeentehuis.
De centrale bakkerij
De centrale bakkerij waar hij werkte was echt een begrip in Lemmer. Hein ventte daarnaast met levensmiddelen. In hun eigen kruidenierswinkel op de Lijnbaan verkochten ze bovendien allerlei levensmiddelen. Het was hard werken: van de bakkerij de straat op of in de eigen winkel staan. Lange dagen ook. Maar ook heel sociaal vinden ze allebei. Mensen hadden toen nog de tijd voor elkaar en hielpen elkaar waar ze maar konden. Dat missen ze beide best wel.
Werk en huis kwijt
De nu 67-jarige Wies en de 70-jarige Hein werden overigens op een gegeven moment onaangenaam verrast toen de centrale bakkerij failliet ging. Niet alleen was hij zijn werk kwijt, ze hadden ook maar 2 weken om de huurwoning die van de bakkerij was te verlaten. “Er stonden opeens zomaar mensen in de woning die het huis wilden kopen. Ons is toen niets gevraagd.”
Conciërge
Hein moest bovendien opnieuw op zoek naar een baan. Het liefst in een bakkerij, maar die waren allemaal in andere plaatsen. En zonder auto en met werktijden waarop bussen nog niet reden, was dat dus eigenlijk niet te doen. Hij kwam uiteindelijk in de polyesterjachtbouw terecht en werkte daar 14 jaar. Toen wilde het lichaam niet meer. Gelukkig kwam er een andere uitdaging op zijn pad: die van conciërge. Op de scholen in Oosterzee, Echtenerbrug, Bantega en in de Fûke in Echten was hij 19 jaar werkzaam. “Een prachtige tijd met die kinderen.” Wies maakte in al die jaren schoon en verdiende daarmee de kost. En er werden 2 meisjes en een jongen geboren waar ze natuurlijk druk mee waren. Ook werden er 8 kleinkinderen geboren.
Buitenbeentje
Wies voelde zich als ras Amsterdammer in het begin trouwens wel vaak een buitenbeentje. Ze kleedde zich anders, ze sprak anders en ze gedroeg zich anders. En nog steeds lonkt Mokum, zou ze heel graag terug willen naar het buurtje waar ze haar jeugd doorbracht. Een buurt die nog die sociale samenhang kent: waar mensen om elkaar geven en elkaar kennen. Hein moet daar echter niet aan denken. Bovendien is een woning daar niet te betalen. Maar diep in haar hart zou ze wel heel graag terug willen.
Het geheim
En hoe houdt een meisje dat een jongen eerst niet zitten, maar vervolgens met hem trouwt het 50 jaar met hem uit? Of hoe houdt hij het met haar uit, hoe houden ze het samen zo lang uit? Wat is het gehim van hun verbintenis? “Het is geven en nemen. En wij nemen alle beslissingen samen. Dat hebben we altijd al gedaan,” klinkt het als uit één mond.
VV Lemmer
En ze hebben al die mensen die achter hun rug om altijd beweerden dat dit huwelijk geen stand zou houden, het tegendeel bewezen. Vrijdag vieren ze hun huwelijksfeest lekker thuis met hun geliefden. En wat ze ook bijzonder vinden: in hun jubileumjaar bestaat VV Lemmer, hun favoriete club ook nog eens een eeuw. Dat vinden ze eigenlijk wel een hele mooie gedachte. “VV Lemmer is voor ons heel belangrijk. En dat terwijl Wies niet eens iets van voetbal moest hebben. Maar vervolgens werd ze nog fanatieker dan ik en speelde ons leven zich daar ook voor een groot deel af. Het is een prachtige club, waar we heel veel plezier aan en mee hebben beleefd en nog steeds beleven. ”
