LEMMER – Vandaag kreeg Lemsternijs het overlijdensbericht van Jannie Seinen. Jannie overleed op de veel te jonge leeftijd van 53 jaar. Over de verschrikkelijke ziekte ALS waaraan ze leed, schreef ze heel openhartig en zonder enige gene het ene verhaal na het andere. En hopende op een middel dat voor genezing zou zorgen. Ze schreef met veel humor over een ziekte die onmenselijk is en je berooft van alles wat je eigenlijk lief is. Over haar finale besluit en dat ze afscheid neemt, heeft ze zelf nog iets geschreven op haar Facebookpagina
Je kunt het ook hieronder lezen.
12-09-2023 – Dit was het dan!
Het wordt steeds moeilijker om te ademen. Ik krijg bijna geen lucht meer, alleen als ik me rustig houd. Dus ik heb een besluit genomen.
Alleen er zit een kant aan die niet voor iedereen leuk is, maar ik moet even aan mezelf denken. Het is namelijk zo dat ik geen afscheid kan nemen, omdat ik anders moet huilen en huilen is voor mij niet te doen, want ik stik erin.
……………
Lieve volgers,
Dit was het dan! Ik ga naar het paradijs. Waar ik mijn vader, opa’s en oma’s en mijn hond Tasja weer zie!
Jannie
……………
Onderstaande is geschreven door familie, op verzoek van Jannie:
Afgelopen zondagavond heeft Jannie haar besluit met pijn en moeite genomen. Ze wilde geen afscheid nemen, omdat ze bang was dat de emoties de overhand zouden nemen en ze zou stikken. Dat was haar grote angst.
ALS onverbiddelijk
Natuurlijk hebben we haar laatste wens hierin gerespecteerd, maar dat was erg moeilijk. We wisten dat ze gewoon ‘bij’ was en dan toch niet naar haar toe kunnen voor een blik in haar ogen of een laatste knuffel. Ook hierin is ALS onverbiddelijk geweest.
Jannie heeft haar huisarts geappt, zodra ze haar besluit had genomen. Samen hebben ze afgesproken hoe haar laatste deel van de reis eruit zou zien. Dinsdag om 17.00 uur zou het gebeuren.
In de nacht van maandag op dinsdag heeft Jannie een rustige en goede nacht gehad. Gelukkig maar. Geen paniek, maar volledige berusting in de keuze die ze had gemaakt. Overdag heeft Jannie veel geslapen. Zuster Geartsje was de hele tijd bij haar. Op de momenten dat Jannie wakker was, heeft Geartsje met haar gecommuniceerd, alsof het een gewone dag was.
Als naaste familie hebben we vier uur afgesproken om bij elkaar te zijn… Wat kan een uur dan ontiegelijk lang duren. Alsof je vol spanning op een feestje zit te wachten of een bezoek aan de tandarts (voor degene die tandarts-angst herkennen). Elke minuut kroop langzaam voorbij.
En zo af en toe doorbraken we de stilte met een vraag, een herinnering of een opmerking (die nergens op sloeg;)) En vragen bleven onbeantwoord want we hadden geen van allen dit ooit eerder meegemaakt.
Toen was het vijf uur, de arts kwam samen met zijn vrouw. Zij kwam bij de familie zitten en stelde ons op ons gemak door te vertellen wat er precies ging gebeuren bij Jannie. Zo fijn en geruststellend.
De arts ging naar Jannie, ze was helder en wakker. Ze stuurde zelf een Whatsapp bericht naar haar zoon, dat hij vervolgens in de hulptroepen app kon plaatsen om iedereen op haar persoonlijke manier op de hoogte te brengen van wat er stond te gebeuren. Tja, ze is en blijft bijzonder. Zelfs in de laatste minuten van haar leven dacht ze aan ons en aan een goede afronding.
“Famous last words Jannie?” vraagt zuster Geartsje aan haar op hét moment.
Jannie schudt nee en kijkt naar haar huisarts met haar prachtige glimogen (“Fijn toch als je zo’n knappe huisarts hebt. Hij is de laatste die ik zie als ik ga”, grapte ze altijd). Ze lacht, het is goed zo. Ze is er klaar voor.
Jannie krijgt de eerste spuit…… en ze glijdt meteen weg. Rust…… Verlost uit haar zieke ALS lichaam.
Als familie werden we meteen opgehaald om afscheid te nemen, waarna de laatste spuit werd toegediend. Tja, en dan is het ineens heel definitief. Jannie is niet meer bij ons. Ze heeft vrede en rust gevonden door haar laatste dappere beslissing te nemen.
De zuster mocht haar afleggen. En trok haar een mooie rood/zwarte bloes aan. De make-up mocht niet ontbreken, want juist nu moest Jannie helemaal Jannie zijn. Op en top verzorgd zoals ze er altijd graag wilde uitzien! Ze was klaar om in haar zelf ontworpen kist te liggen. Een prachtige met stof versierde kist, gemaakt door Steven (“bijna te mooi om in de grond te stoppen”, grapte ze toen ze de foto van haar kist zag).
Nog een tweede boek
Het boek is dicht! Alhoewel…… er komt natuurlijk nog een tweede boek aan over haar belevenissen met de ziekte ALS. Dat kan niet uitblijven, daar heeft ze teveel waardevolle verhalen voor geschreven. Verhalen die het licht mogen zien en mensen mogen helpen, zoals Jannie dat tijdens haar leven ook vol overgave deed via haar Facebook pagina.
Dan rest ons alleen nog een groot DANKJEWEL! uit te spreken naar al haar volgers. Jullie hebben haar door en door gesteund in al die jaren door te lezen, te reageren op haar berichten (“doe ik nu een like of juist een hartje of toch een emoticon met medeleven?”), haar e-mails te sturen, kaarten en door in gedachten bij haar te zijn. Zoals Jannie altijd zei “het maakt niet uit op welke manier mijn volgers reageren, ik weet dat ze met me meeleven.”
Het heeft haar enorm goed gedaan!
Indien jullie woorden willen achterlaten voor de nabestaanden, gebruik dan onderstaande link:
HETAFSCHEIDVAN.NL
