Sake geeft al zijn kennis door aan zijn “schildersdochters”

LEMMER – “Zeg maar dat het nieuwe bedrijf Sake en dochters wordt. Hoewel we geen dochters van Sake zijn,” lacht Susanne Vermeulen. Angelique Boonzaijer beaamt dat ze dat hebben bedacht. Sake de Jong lacht eveneens, maar houdt ondertussen de verrichtingen van de beide schilders in de gaten. Want hij is het die de beide dames de fijne kneepjes van het vak heeft bijgebracht. Hij is hun leermeester, zij hebben beide een eigen bedrijf maar werken wel veel samen. En hij is en blijft kritisch. Goed is eigenlijk nooit goed genoeg.

Geen zin meer

Eerst was er Susanne die de finesses van Sake leerde. Hij was gepokt en gemazeld in het vak, maar had er eigenlijk geen zin meer in. Te veel lichamelijke problemen. Door de goede klik tussen hem en Susanne veranderde dat. Omdat hij zijn kennis kon delen, haar kon laten zien hoe het beter kon. Sinds het laatste interview op Lemsternijs is zij bovendien enorm gegroeid in haar vak, weet hij. “Ik ben veel zelfverzekerder geworden. Toen vroeg ik hem nog veel, tegenwoordig weet ik echt wel wat ik kan,” beaamt Susanne zelf ook.

Houtrot

Susanne mengt ondertussen een mengsel van een paarse smurrie met een gelig goedje. Op de plek waar ze op dat moment werken is veel houtrot. En met dat goedje herstelt ze dat. Geleerd van Sake die als geen ander weet hoe je houtrot ziet, hoe je weet hoe ver het is en die weet hoe je er voor zorgt dat het probleem wordt opgelost. Susanne doet inmiddels een goed partijtje mee op dat gebied. Net als Sake is ze heel precies en serieus. En hun contact kwam tot stand toen ze hoorde dat hij zijn schildersbedrijf van de hand wilde doen. Ze nam zijn zaak niet over, maar ze gingen wel samenwerken.

Nog een vrouwelijke schilder erbij

Al lange tijd is hij haar leermeester. Maar tegenwoordig ook die van Angelique. Ook Angelique heeft een eigen schildersbedrijf dat ze vorig jaar juni heeft opgericht. Omdat ze van klussen en schilderen hield en ze haar baan in de zorg niet meer kon combineren met de kinderen. Ook het lekker buiten zijn en het feit dat je blije mensen hebt als je een opdracht tot volle tevredenheid hebt uitgevoerd, maakten dat ze een banenswitch maakte.

“Opeens zag ik hoe ze verbeterd was”

Susanne en zij kenden elkaar al vanuit Bantega. En toen Susanne haar eens vroeg of ze mee wilde helpen bij het schilderen van een woning zegde ze toe. “Dat klikte leuk.” Vervolgens werd ze uitgenodigd om een dagje met Susanne en Sake samen op pad te gaan. Kritisch als Sake is, was hij er eerst niet van overtuigd dat Angelique geschikt was voor het werk. In zijn beleving zag hij teveel fouten. “Dat heb ik niet gezegd, want dan haal je alle motivatie natuurlijk weg. Maar ik had wel zo mijn twijfels. Maar begin dit jaar gingen we weer samen op pad. Ik wist niet wat ik zag: ze was zo enorm gegroeid in haar werk. Dat was opvallend.”

“Er vol in gaan”

Vanaf dat moment is Sake met zijn 2 schilderangels veel in de weer om hun nog meer de fijne kneepjes bij te brengen. “Voor mij is dat ook een gouden kans,” zegt Angelique die zelf in het begin ook dacht dat het niets met haar werd. “Maar mijn vriend stimuleerde me enorm om mezelf een schop onder mijn kont te geven. Om het serieus op te pakken. Dus kocht ik een bus, allemaal gereedschap. En ging er vol in. Dat heeft gelukkig heel positief uitgewerkt.”

“Is hij er dan is het goed, is hij er niet dan ook”

De 69-jarige Sake hoeft overigens niet meer elke dag vroeg zijn bed uit om zijn begeleiding te doen. “Als ik veel last heb (want ik doe toch soms nog veel te veel met een lichaam dat op veel plaatsen versleten is) dan blijf ik nog even lekker liggen. En kom ik helemaal niet, dan is het ook goed. De dames redden zich inmiddels heel goed.” Susanne vertelt ook dat zij tegenwoordig wel ziet of Sake verschijnt. “Is hij er dan is dat mooi, komt hij niet dan weet ik dat we de klus ook wel klaren.”

Sake:”Ik begeleid ze alleen nog. Zodat als ik stop, ze zelf een heel eind verder kunnen. En ze werk afleveren waarbij de puntjes op de i zijn gezet.” Susanne is daarin al een stuk verder dan Angelique. Die laatste is nog in opleiding in bijvoorbeeld het hele houtrotverhaal. Maar samen kunnen ze allerlei klussen aan en leveren ze puike kwaliteit. Soms een klus die Susanne heeft aangenomen, soms een klus die Angelique heeft aangenomen. Maar met leermeester Sake nu nog altijd op de achtergrond. “Het is toch mooi dat hij op die manier zijn “legacy” kan doorgeven. We leren allerlei trucs en tricks van hem die ons werk nog beter maken. Want er ontgaat hem niets. Hij ziet altijd direct wat er aan de hand is en hoe het opgelost moet worden. En dat geeft hij nu door aan ons. Bloedeerlijk dat wel. Vindt hij iets niet goed, dan zegt hij dat meteen.”