LEMMER – Een volle witte haardos en vrolijke blauwe ogen in een bruinverbrand gezicht. Dat is de Lemster Marius Friso ten voeten uit. Je zou hem niet snel zijn 66 jaar geven. En toch werd hij dat op 10 april jongstleden. Officieel had hij per die datum met pensioen gemogen. ‘Maar als ik nog even doorwerk tot 4 juni, dan haal ik precies de 50 jaar bij de IJB Groep’, dacht Marius. En wat Marius in zijn hoofd heeft…
Iemand die 50 jaar in dienst is bij dezelfde baas. Dat hoor je tegenwoordig niet dagelijks meer. ‘Nou ja, dezelfde baas’, lacht ijzervlechter Marius, ‘ik heb meerdere directeuren zien gaan en komen, hoor. Uit m’n hoofd waren dat er vijf, inclusief onze huidige directeur John Engelsman. Maar het klopt, ik heb nooit ergens anders gewerkt als bij de IJB Groep. Ook nooit de behoefte gehad. Ik heb m’n werk altijd leuk gevonden, ik heb eigenlijk alleen maar fijne collega’s gehad en eerlijk is eerlijk, de IJB Groep is ook een mooi en sociaal bedrijf om voor te werken. Een bedrijf dat naar je omziet als er wat aan de hand is en je van tijd tot tijd ook een extraatje geeft als je met z’n allen hard gewerkt hebt.’
Broekie
‘Natuurlijk is het niet meer zoals vroeger’, overdenkt Marius. ‘Maar om nou te zeggen dat vroeger alles beter was, zo is het ook niet helemaal. Ik bedoel, toen ik als broekie bij de IJB Groep begon, hadden we nog niet die grote hallen die we nu hebben. Eigenlijk al het werk speelde zich buiten af. Dat is ’s zomers wel lekker, maar als de regen met bakken naar beneden komt of als het vriest dat het kraakt is dat toch andere koek. En toen ik jong was hadden we toch echt strengere winters dan nu! Dus dat is nu allemaal veel beter geworden. Ook beschikken we inmiddels over moderne hijsapparatuur. Ik herinner me nog dat we in het begin zo’n kleine HIAB-kraan hadden, waar we zo’n beetje alles mee versleepten. Ja, we hadden ook wel een grote kraan, maar daar was altijd wat mee aan de hand. Dan zeg ik er wel eerlijk bij dat de heipalen die we toen maakten ook wat kleiner waren, hoor. Toen vonden we 14 meter al een hele lengte, terwijl we nu palen maken van wel 22 meter.’
Donder en geraas
Tijdens een dienstverband van 50 jaar maak je van alles mee. Marius vormt daarop geen uitzondering. ‘Niemands pad loopt altijd en alleen maar over rozen, ook dat van mij niet. Ook ik heb minder leuke dingen meegemaakt. Maar terugkijkend overheersen gelukkig de mooie herinneringen. Of de gekkigheden, zoals je collega’s bij de poot nemen. Niet iedereen kon dat altijd even goed hebben, dus die collega hield je de volgende keer nog meer voor de gek. Haha, ik weet nog dat we de staven om te vlechten in die begintijd op houten bokken neerlegden. Dan kon je het staal staand knippen en buigen. Op een keer hebben we alle schroeven en pinnen uit die bokken gehaald en daarna heel voorzichtig weer teruggezet. Dus toen die collega aan het werk zou, stortte alles met donder en geraas in. Nou, bij die collega was het vervolgens ook even alleen maar donder en geraas. Mooi. Dat soort dingen vergeet je niet.’
Schatten
‘Of ik me ga vervelen? Nou, ik dacht het niet. Ik ga graag fietsen of erop uit met mijn metaaldetector. Kijken wat voor schatten er hier in de buurt nog in de grond liggen. Je weet het nooit, ik heb best al mooie dingen uit de grond gehaald. En natuurlijk ga ik nog wel eens een kop koffie halen bij mijn collega’s. Als ze me dan tenminste nog willen zien. En ach, in hoge nood pas ik misschien ook nog wel een keer op mijn kleinkinderen. Wie zal het zeggen…
Als we klaar zijn met ons gesprek lopen we naar buiten en praten we nog even na. Over dat mensen tegenwoordig nog maar weinig belangstelling voor elkaar hebben. Dat het respect voor de natuur soms ver te zoeken is. Over dat vriendelijk zijn niets kost, maar door iedereen wordt gewaardeerd. ‘Ruwe bolster, blanke pit’, denken we, als Marius weer naar ‘zijn’ wapeningshal loopt. De IJB Groep wenst Marius en zijn familie nog heel veel mooie en gezonde jaren toe.
(door GJC)
