LEMMER – Catharina Bijlholt komt uit Lemmer en is de dochter van Johan en Henny Bijlholt.
Door het opzetten van een Crowdfunding kon ze in maart dit jaar een behandeling ondergaan in Stockholm voor haar ziekte, een zeldzame en zeer agressieve vorm van MS.
Maar hoe gaat het nu met de 31-jarige Catharina?
Lees hier haar verhaal
“Hoe het nu met me gaat kun je onderverdelen in twee dingen: lichamelijk en neurologisch.
Laat ik beginnen met lichamelijk. Er is heel veel gebeurd met mijn lichaam.
Er is heel veel chemo ingegaan. Dat was ook nodig om de MS ‘terug in zijn hok’ te krijgen. En dat zegt denk ik alles.
Want die ziekte zit wel in mijn lichaam, dus mijn lichaam heeft die dreun van de chemo ook gekregen.
De uitspraak: what doesn’t kill you only makes you stronger klopt wel,
ik word uiteindelijk wel weer sterk. Daar is echter (veel) tijd, training en geduld voor nodig.
Er wordt gezegd dat je zo`n twee tot drie jaar moet bijkomen van deze behandeling. Dat wist ik van te voren, dat maakt het niet minder zwaar maar ik heb hiervoor gekozen.
Mijn gedachte is: wat is nou twee tot drie jaar op een mensenleven?! Het gaat met ups en downs, uiteindelijk gaat dat een rechte lijn worden. In het proces wordt die golfbeweging steeds meer afgezwakt en zullen de scherpe randjes er steeds meer af gaan.
Bij de revalidatie moet ik goed in de gaten houden dat ik niet over mijn grens ga.
Want als je steeds in het rood gaat dan houd je ook geen rendement meer over. Als ik teveel mensen ga zien en leuke dingen ga doen, dan betekent dat ik andere dingen niet kan doen.
Zoals oefenen om inkopen te doen of fietsen en mijn wandeltochtjes. En wandelen en fietsen heb ik weer nodig voor mijn revalidatie, tevens om conditie op te bouwen.
Conditie is ook je uithoudingsvermogen om met mensen af te spreken en te praten (dat kost ook veel energie). Mijn conditie was helemaal weg en blijft nog ver achter. Dat is ook niet raar, maar alles moet gepland worden en dat is soms frustrerend en ongezellig. En ik kan me voorstellen dat dit soms moeilijk te begrijpen is voor mensen, maar ik heb geen keus nu en het is wat het is.
Maar heb ik er spijt van? Geen seconde!!
Als de klok een jaar terug werd gedraaid dan zou ik deze keuze zonder twijfel weer maken.
Dat is ook meteen een mooi bruggetje naar hoe ik me neurologisch gezien voel: Fantastisch!!
Dit had ik me een paar jaar geleden niet kunnen voorstellen, hier had ik niet op durven hopen.
Natuurlijk is er aangedane schade: littekens op mijn hersenen.
Dit gaat nooit meer weg. En dat geeft ook niet, want daar ben ik nu wel aan gewend.
Aan een heel somber toekomstbeeld én elke dag heel veel pijn, wen je echter nooit. Dat heeft de behandeling weggenomen.
Ik ben niet genezen want dat kan niet, maar niemand heeft een glazen bol en weet waar hij over een jaar staat.
Dus de MS zit nu weer ‘terug in z`n hok’ en we hopen dat ie daar heel lang blijft. Dit was het doel van de behandeling, dat wordt gecheckt met MRI scans.
Dus dat zal ik altijd spannend blijven vinden.
Wel moet ik zeggen dat ik het nooit zo goed had kunnen doen zonder de hulp van mijn ouders.
Het was een lange weg en zij waren er 8,5 mnd. dag en nacht voor me.
Daarnaast had ik hier in Lemmer fantastische begeleiding van Kruithof Fysiotherapie.
Uiteraard is de revalidatie nog niet helemaal klaar, dat kan niet zo snel.
Er zal een goeie overdracht zijn.
Nu is de tijd daar om terug te gaan naar Amsterdam”.
Bedankt voor al jullie hulp en steun!
