LEMMER – Op 1 januari 2023 stopt Alexandra Swertz na 15 jaar met haar hondenuitlaatservice Lemmer c.q. hondendagopvang. Met enorme pijn in het hart, maar haar lichamelijke situatie laat het werk niet langer toe. Na 45 jaar met dieren gewerkt te hebben is het tijd om te stoppen. Omdat haar verhaal best uniek is, een inkijkje in een levenlang vol dierenliefde.
Ontmoeting met Prins Willem Alexander
Velen spreken Alexandra Swertz aan met de geuzentitel het hondenvrouwtje. Over het algemeen komt dat omdat ze wordt gezien met een hele roedel honden aan haar zijde waar ze op past en die
ze als een echte leider in het gareel houdt. Maar de naam werd haar voor het eerst gegeven door de toenmalige Prins Willem Alexander. Een sjofel geklede Alexandra was de honden aan het uitlaten
voor haar klanten op een warme dag. Verderop meerde een jacht aan (later bleek dat de Groene Draeck) te zijn en er vlogen 2 honden af die niet echt wilden luisteren. Alexandra zei een commando,
gaf ze een “lekkertje” en zei toen :”Zo doe je dat dus.”
Beetje schuchter
“Pas toen ik dichterbij kwam, besefte ik dat het prins Willem Alexander was. Ik had wel een helikopter in de lucht zien hangen, maar had er geen benul van dat hij het was.” Toch een beetje onder de indruk van dit koninklijke bezoek wist ze eerst even niets uit te brengen. “Maar hij was heel aardig en vroeg of al die honden van mij waren. Toen ik antwoordde dat ik een hondendagopvang had stelde hij nog wat meer vragen en noemde me vervolgens het hondenvrouwtje van Lemmer. En zo zijn veel anderen me ook gaan noemen.”
Liefde voor dieren
De liefde voor dieren zat er bij de kleine Alexandra altijd al in. “Ik denk dat ik er in een vorig leven zelf eentje ben geweest,” lacht ze. “Ik begrijp ze gewoon. ” Toen ze zelf nog geen dieren had, plakte ze
wel boeken vol met plaatjes van ze. Maar ook van de natuur, want ook alles wat groeit en bloeit heeft haar bijzondere aandacht. Al op jonge leeftijd wilde ze dierenarts worden. “Ik wilde beestjes beter maken.” En ze sleepte toen ook al haasjes, vogels, poesjes en andere gewonden mee naar huis. Helaas kon haar droom om dierenarts te worden niet verwezenlijkt worden door persoonlijke omstandigheden. In plaats daarvan werkte ze al op haar 15e . “Maar toen ik 11 was had ik ook al een kleine uitlaatservice in de Bijlmer waar ik toen woonde. Liet ik honden uit voor mensen in de omgeving.”
Asiel
Alexandra verhuisde enorm veel in haar leven en toen ze in Heerenveen kwam te wonen, zag ze bij de waterzuivering een asiel met in haar ogen hele zielige honden. Ze vroeg of ze ze uit mocht laten. “Ze zaten zo zielig in de hokjes te blaffen. Veel medewerkers waren in mijn ogen ook bang voor de beesten.” Alexandra kende die angst niet en liet de beesten vanaf dat moment elke dag uit. Ze vond het geweldig, maar toen moest ze opnieuw verhuizen. “Ik heb toen weer even elders gewoond, maar ben uiteindelijk op mijn 15e weer teruggegaan naar Heerenveen. Ik kon daar op kamers wonen, kreeg een baantje. En meldde me weer bij het asiel. Daar ben ik weer zei ik.”
Studie
Toen ze wat ouder werd en besefte dat ze door omstandigheden geen dierenarts zou kunnen worden, ging ze aan de studie. Ze deed een cursus hondentrimmen en dierenasiel/pensionhouden. En ging stage lopen bij hondentrimster Yvonne Reebergen. “Toen zij ermee ging stoppen heb ik die praktijk overgenomen. Ondertussen studeerde ik door en leerde ik alles over het gedrag van honden en de rol van de roedelleider. En op een gegeven moment had ik dus en een hondentrimsalon en tevens een pensionnetje in Bantega. Daarbij woonde ik ook nog eens buiten en kon ik zo met de honden het open veld in. Een fantastische tijd.”
In haar honger naar kennis was ze inmiddels ook gestart met een paraveterinaire opleiding. Ze moest daarvoor stage lopen en kwam bij een dierenartsmaatschap in Lemmer terecht. En kwam er vervolgens als paraveterinair in dienst. “Dus toen zat ik toch opeens in de medische wereld van dieren, iets wat ik altijd al graag wilde. Ik vond het enorm interessant. Je kende al die mensen en hun dieren, stond aan de operatietafel, leerde enorm veel over allerlei aandoeningen en ziekten.” Maar toen ging de maatschap uit elkaar en werd haar baan overbodig. “Ik heb toen nog 3 jaar in een dierenkliniek in Drachten gewerkt, maar toen verviel ook die baan door een overname. Op mijn leeftijd nam niemand me aan, daarvan was ik overtuigd.” Ze zat vervolgens 3 jaar thuis en bedacht toen dat ze niet nog langer achter de geraniums wilde zitten.
Hondenfluisteraar
Mensen hadden haar ondertussen wel gevraagd of ze geen honden voor hen uit wilde laten. Ze kenden haar van de dierenartspraktijk en wisten dat ze goed om kon gaan met honden. Dat werden zoveel verzoeken dat ze besloot er een echt bedrijf van te maken en ze zette de hondenuitlaatservice Lemmer op. “Maar dat werd al snel een dagopvang. Voor de honden veel rustiger, voor de baasjes ook. Ze brachten ze in de ochtend en haalden ze in de avond weer op. Het was ook heel belangrijk voor de rust in de groep zegt ze. “Ongeveer een uur nadat je een groep honden bij elkaar hebt, vormt zich de roedel. In dat uur ga ik met ze uit, doen ze een poepje en een plasje. Pas na dat uur weet iedereen zijn plek en weet ik als roedelleider ook hoe de verhoudingen liggen en wie ik moet bijsturen.” De strikte regels die bij haar heersen, werpen zijn vruchten af. “Dan zeiden klanten, wat heb je nu met mijn hond gedaan? Hij is zo gehoorzaam. Wij hebben hier in Lemmer onze eigen hondenfluisteraar”.
Hond Spirit van groot belang
Alexandra was dus in alles de roedelleider, haar Duitse herdershond Spirit de tweede in de rangorde. “Die houdt met 1 WOEF de dieren in het gareel. En als ik hem het commando geef eentje op te halen,
doet hij dat heel subtiel maar wel heel duidelijk. Je ziet dat hij van nature gewend is om een roedel bij elkaar te houden.”
Gedragstherapeut
Om het gedrag van de honden nog beter te begrijpen volgde Alexandra ook een opleiding tot gedragstherapeut bij Martin Gaus. En hielp ze haar klanten ook bij het ‘opvoeden” en “heropvoeden” van hun viervoeter. “Vanuit al die kennis probeerde ik mensen ook wel bij te brengen dat het heel belangrijk is dat je vanaf het begin de leider bent. Als een hond 40 of 80 kilo wordt en hij luistert niet dan heb je namelijk echt een probleem.” Ze leest de honden vanuit haar kennis, maar ook vanuit een soort natuurlijk gevoel. “Ik begrijp ze gewoon.”
Bedankt
Het is moeilijk voor Alexandra om januari haar werk vaarwel te zeggen, maar haar lichamelijke situatie laat het werk niet langer toe. “Ik wil iedereen enorm bedanken voor al die jaren vertrouwen die in mij gesteld is en ook de liefde die ik van honden en baasjes heb mogen ontvangen,” voegt ze daaraan toe. Ik zal jullie allemaal vreselijk missen.
En zoals Alexandra altijd afscheid neemt, deze woorden:
“GROET EN POOT van Me and my Spirit 🐾”
