LEMMER – “Ik was vandaag liever 5 jaar getrouwd geweest,” zei Fokke Dijkstra (88) maandag 14 augustus op de 65e huwelijksdag van hem en zijn vrouw Maaike Dijkstra- Winia (87) in hun woning in Lemmer. “Want dan hadden we nog een hele tijd te gaan. Het verstand is nog wel goed, maar het lichaam is toch echt wel 88.” Zij antwoordt dat dit inderdaad wel fijn was geweest, maar dat ze toch wel een hele mooie tijd hebben meegemaakt. Hij voegt toe dat ze eigenlijk in alle opzichten de beste tijden hebben meegemaakt. Omdat alles in opbouw was, er van alles kon.
Luxe woning
Zo kocht hij een woning voor 6000 gulden en verkocht hem weer voor 18.000. En omdat de eerste koop niet doorging, kregen ze ook nog eens 2000 extra. Een enorme fortuin, aangezien hij 60 gulden per week verdiende in die tijd. Later kochten ze een meesterswoning van de gemeente in Munnikeburen. Ze moesten een bod uitbrengen, hij gaf aan dat hij op zijn melkroute daar eens goed over na zou denken en bood uiteindelijk een bedrag met alleen maar 1-en. “En geintje natuurlijk, maar het bleek geaccepteerd. Terwijl wij het eigenlijk al lang weer vergeten waren. We werden gefeliciteerd met die aankoop omdat het al in de krant de Stellingwerven had gestaan, terwijl wij het nog niet eens wisten.” De woning waar ze in 1965 uitkwamen, had nog een wc in de tuin, geen douche en verder ook weinig luxe. In het meestershuis was echter alles aanwezig: een badkamer, een gewone wc en alle aansluitingen. “Een enorme luxe.”
In de Stellingwerven hadden ze het altijd goed naar de zin. Goede contacten met de buren ook. “We hebben de rijdende rechter nooit nodig gehad,” lacht hij. En voegt er aan toe dat hij graag mag praten, maar dat het gezelschap dat inmiddels wel begrepen heeft.
Ruzie maken
Elkaar de ruimte en vrijheid geven dat is het recept voor een goed huwelijk, vinden beide echtelieden. En vroeger zo nu en dan ruzie maken en het dan weer goed maken. Maar tegenwoordig doen ze daar niet meer aan: ruziemaken. Zonde van hun tijd.
Het kwam niet zomaar
Fokke heeft wel van alles uit de kast moeten halen om zijn Maaike te veroveren. Hij kwam op zijn veertiende vanuit Munnekeburen met zijn ouders op de boerderij aan de Straatweg 18 in Follega wonen. Even verderop woonde Maaike Winia. Ze weet dat hij al snel een oogje op haar had, maar vond zichzelf nog veel te jong. En ze was dan eerst ook niet zo happig op hem.
Militair pak
“Ik moast it foarsichtich oanpakke”, blikt Fokke terug. “It moast stadichoan groeie.” De aanpak van Fokke had succes. Toen hij in militaire dienst moest en thuis in Follega zijn militaire kloffie aanhield, maakte dat wel indruk op Maaike. Hij gelooft dat het toen gebeurde. De verkering van de twee raakte overigens nog wel eens uit, maar uiteindelijk gingen ze op 14 augustus 1958 naar het gemeentehuis van Lemmer.
Melkrijder en buitenlucht
Na hun trouwen woonden ze in Munnekeburen en in Langelille. Fokke werd vertegenwoordiger bij de CAF in Oldeberkoop. Twee jaar later werd hij kaasmaker. Dat hij in de fabriek geen buitenlucht inademde benauwde hem. Hij werd melkrijder en kreeg een bussenroute tussen Spanga en Nijetrijne.
Toen alle melkbussen vervangen waren door een melktank werd Fokke boer op een plaats in Langelille, waarbij Maaike volop meewerkte. Ze startten met 26 koeien en toen ze ophielden waren dat er 55. Van de vier kinderen, een dochter en drie zoons, had niemand belangstelling om het boerenbedrijf over te nemen. Volgens Fokke hadden de zonen er zelfs de pest aan. Fokke bouwde zijn werkzame leven af als monsternemer.
Actief
In het dorp Munnekeburen waren de Dijkstra’s erg actief. Maaike zette zich in voor de vrouwenvereniging en zat in het bestuur van de Vrouwenbond. Fokke zong bij het koor en was betrokken bij de oprichting van de voetbalclub VOG in het dorp. Hij was er enkele jaren geleden ook bij toen de club fuseerde met De Westhoek en nu onder de naam VWC speelt.
Terug naar Lemmer
In 1997 verhuisde het echtpaar naar Lemmer. Omdat ze in hun oude woonplaats inmiddels zoveel baantjes hadden, zegt hij lachend dat ze ergens naar toe wilden waar dat niet meer het geval was. Maar ook omdat zij een halve Lemster was en de meeste van haar zusters en broers ook in Lemmer woonden en ze daar graag bij in de buurt wilden wonen. Ze wonen nu inmiddels een jaar en 2 maanden in een aanleunwoning. Maar mocht er ooit nog een verhuizing in zitten dan zouden ze terug naar Wolvega gaan. Daar waar een groot deel van de kinderen woont of in de buurt woont. Maar of dat er nog inzit?
Kruiser
In hun vrijetijd en op hun vakantie voeren ze veel. Ze hadden 20 jaar een kruiser maar naarmate ze ouder werden werd het aanleggen steeds moeilijker. Ook maakten ze veel busreizen. Verder zijn ze ook op familiebezoek in Canada geweest. Daar ontmoetten ze ongelofelijk veel Friezen. Het was zelfs een keer zo gezellig dat ze met een groep van een 40 man voor de kerk stonden die allemaal hadden gehoord dat er Friezen waren. De dominee sommeerde hen uiteindelijk om binnen te komen, want hij wilde graag met de dienst beginnen.
Samen bezoeken ze tegenwoordig trouw de bejaardensoos in Suderrige. “En ik mei noch graach klaverjasse”, zegt Fokke, die het skûtsjesilen dezer dagen ook op de voet volgt. Bovendien gaat hij elke dag wel even naar under de Hoek. Even een uur ouwehoeren en de nieuwtjes horen. En dan weer naar huis. “Vroeger zaten we daar te roken en te pruimen. Dat mag tegenwoordig niet meer, dus we zeggen wel eens gekscherend dat we dan nu maar een flesje met een borrel mee moeten nemen.”
Zelf koken en feest
De twee koken nog steeds hun eigen potje. “Ik skyl de jirpels”, zegt Fokke over zijn aandeel daarin. Fokke lust volgens zijn vrouw alles en is dus een tevreden ‘kostganger’.
Maandag kwam burgemeester Fred Veenstra langs om het briljanten bruidspaar te feliciteren. Het feest met de vier kinderen, negen kleinkinderen en zeven achterkleinkinderen en aanhang wordt op zaterdag 23 september bij de Beachclub Lemmer gevierd. Een dikke maand later, omdat dan iedereen weer terug is van vakantie.
Burgemeester Krijger
Verhalen heeft het tweetal genoeg, maar dan popt er opeens wel iets heel speciaals op. Want Fokke bleek degene te zijn die getuige was van het dodelijke ongeval van burgemeester Krijger die tegen een boom reed. Fokke had de fiets van zijn zuster meegenomen naar zijn verkering omdat er iets gerepareerd moest worden. Licht was er in die tijd niet waar gaslampen maar een deel van de avond voor de veiligheid moesten zorgen. En toen was het opeens boem en een klap en was de auto gecrasht tegen een boom. Fokke had direct door dat het goed mis was en snelde terug naar zijn verkering. Want een mobiel was er in die tijd niet en bij Maaike hadden ze wel een vaste telefoon. De politie wilde eerst echter helemaal niet komen en pas nadat dokter Weber was ingelicht en die de politie had opgeroepen kwam de Hermandad. Toen de gemeenteraad later een plein naar de man wilde vernoemen was Fokke al faliekant tegen en liet dat ook blijken. “Hij was fout in de oorlog. Dan ga je toch geen plein naar hem noemen, alleen maar omdat hij verongelukt is?” Pas een paar jaar geleden verdween het plein, maar volgens Fokke had het er nooit moeten komen.
