LEMMER – Op 1 november 1999 trad Egbert van der Wal (45) in dienst bij Woninginrichting De Langestreek. Dit 25-jarig jubileum werd weer uitbundig gevierd door het bedrijf dat hem afgelopen vrijdag op zijn vrije dag verraste met allerlei acties. Zo werd hij van huis gehaald, in een supermanpak gehesen en werd er heerlijk gegeten en gedronken bij De Wildeman. Het bedrijf werd vanzelfsprekend ook versierd en aan de bus van de stoffeerder werden talloze ballonnen gehangen. Die zorgden echter wel voor wat oponthoud.
Dan maar met de Porsche op pad
Egbert wist wel dat zijn jubileumdatum er “ergens” aan zat te komen, maar had geen idee dat zijn baas en collega’s daar weer van alles om heen zouden gaan bouwen. Sterker nog: vrijdag wilde hij eigenlijk wel met de kinderen – het was herfstvakantie – naar een pretpark. Hij had het al een paar keer geopperd zelfs. “Maar dat werd door mijn vrouw niet echt gestimuleerd. Ze reageerde nogal lauw. ” Daarom had hij dan maar afgesproken met een maat om te gaan tennissen. “Maar die appte opeens dat het toch niet door kon gaan. Dat hij liever even met de Porsche op pad ging.” Egbert vond alles best, niet wetende dat er een heel plan achter dit idee zat. “Toen mijn maat er was, wilde ik wel direct weg. Maar hij wilde eerst nog wat drinken en daar deed hij wel heel lang over.”
Wol tûzen ballonnen oan’e bus
Later bleek wel waarom er bijna tanden in het glas van de vriend zaten. “Met mijn collega’s was blijkbaar afgesproken dat zij om 4 uur bij ons thuis zouden zijn. Maar dat werd 20 over 4.” Aan tafel in de winkel van de woninginrichter lachen de andere collega’s en baas David. “Wy hiene wol tûzen ballonnen oan’e bus hingjen. En we wienen noch net op de brêge toen der al in oantal fuort wie.” Er moest dus rustig gereden worden en daarom duurde het langer om Echtenerbrug te bereiken waar Egbert met vrouw en 3 kinderen woont.
Supermanpak
Toen de jubilaris als eerste zijn baas David aan zag komen en vervolgens de bus met de mannelijke collega’s wist hij genoeg. Hoewel genoeg: hij wist toen nog niet wat hem nog te wachten stond. “De mannen kwamen met een doos onder de arm aanzetten.” En wat er in die doos zat, dat moest Egbert aantrekken. Het bleek een supermanpak te zijn. Ook daar bleek een heel plan achter te zitten. Al een aantal maanden geleden waren de collega’s begonnen met het invoeren van de zin:”Dat is super man.” Egbert had niet door dat daar iets achter zat, maar ging het ook steeds vaker zeggen. “Zelfs de klanten zeiden het op een gegeven moment.” En omdat die slogan zo vaak gezegd werd, mocht hij zich dus in het supermanpak hijsen. Best een mooi pak trouwens: geen rare capes of maskers maar een mooi gekleurd pak vol supermannen erop dat hij vol verve droeg.
Feestje
Egbert wilde zijn moeder ook wel even laten zien hoe hij eruit zag, maar dat mislukte. Niet vreemd, want zij was al op de plek waar het feestje verder gevierd ging worden. Want het gezelschap ging richting Lemmer waar ook de andere collega’s zich al bevonden. En waar al het goede werd genoten in de vorm van drankjes en een uitgebreid buffet bij De Wildeman. Maar er draaide ook een slideshow met foto’s die de collega’s door de jaren heen hebben genomen. “Daarop was ik we heel vaak zittend te zien. Omdat je natuurlijk geen foto’s neemt als je aan het werk bent.” Het ontlokte de kinderen van 8,10 en 13 de uitspraak dat heit dan dus waarschijnlijk geen zwaar werk heeft.
Grappen en grollen
Vloeren zijn echt de passie van Egbert die een kwart eeuw geleden bij het bedrijf kwam te werken. Maar ook het samenwerken met zijn collega Christiaan vindt hij prettiger dan alleen op pad gaan. Verder houdt het duo wel van even lekker geinen en grollen maken. “Een grappige opmerking breekt het ijs bij de klanten ook vaak.” Zo vertelt hij vaak dat hij een bekende zanger of iemand van tv is. “Mensen denken altijd dat ze mij ergens van kennen. Dan zeg ik dat voor de gein. Vinden ze altijd leuk.”
Van kok naar stoffeerder
Wel is zijn carrière best bijzonder verlopen. “Ik deed een opleiding tot kok en werkte als leerling-kok bij restaurant de Tjongervallei. In die keuken koken was prachtig, omdat je er alles had wat hoogstandjes mogelijk maakten en omdat je echt alles zelf maakte. Niks kwam uit pakjes of zakjes. Mensen zeggen wel eens dat je dat thuis dan ook kunt doen, maar in zo’n kleine keuken krijg je dat nooit voor elkaar.” Toen het restaurant door brand werd getroffen, zat hij zonder werk. Heel even ging hij aan de slag bij een pannenkoekenrestaurant, maar dat was het echt niet voor hem. “Als je bij zo’n goed restaurant hebt gewerkt en je moet dan pannenkoeken bakken is het dat niet.”
Bijzonder sollicitatiegesprek
Een oom die stoffeerder was vroeg hem daarop of hij niet met hem mee wilde. En dat beviel. Naast het werk ook vooral de werktijden. “Als anderen thuis waren, begonnen wij in de horeca pas. Als stoffeerder was dat heel anders en had je een gewoon sociaal leven.” Hij maakte zijn opleiding tot kok dan ook niet af. Deed in plaats daarvan de opleiding tot stoffeerder. En in zijn klas zat Filipus van der Heide die toen al bij de Langestreek werkte. “Ondertussen was ik bij Bruin gaan werken, maar dat werd Melchers & De Jong. Die wilden het personeel echter niet overnemen. En toen zei Philipus:” Je kunt wel bij ons solliciteren.”
Met een pak papieren met brieven en cv onder de arm en allerlei beweegredenen waarom hij graag bij het Lemster bedrijf wilde werken, toog hij nerveus naar het sollicitatiegesprek. Dat was toen nog met de vorige eigenaar, de heer Zijlstra. Hoe dat gesprek verliep kan hij zich nog woordelijk herinneren. Hij vroeg nergens naar en zei alleen:” Moandeitemoarn om kertier foar sânen begjinne.” Dat was het hele gesprek en zo begon zijn baan bij het woninginrichtingsbedrijf.
Overname
Toen de firma 8 jaar geleden werd overgenomen door David Bron ging het personeel mee over. Een hechte groep van binnen- en buitendienstmedewerkers die het erg leuk met elkaar heeft en vanzelfsprekend graag een mooi en goed product aflevert, is het resultaat.
“Zo wat een verschil!”
Zijn collega’s en baas terwijl ze een gebakje naar binnen werken aan de gezamenlijke tafel in de winkel: “Als Egbert is geweest nadat hij met zijn collega een trap met tapijt of een woning met pvc stroken heeft gelegd, zeggen de klanten vaak: “Zo! Wat een verschil.” Maar dat komt ook omdat hij dat zelf dan al vele malen gezegd heeft. Het is zijn stokpaardje.” Ze voegen er weer lachend aan toe:” Maar het is ook vaak gewoon waar.” Egbert doet nog een duit in het zakje:” Klanten zijn blij als we komen, maar ze zijn ook altijd blij als we weer gaan. Natuurlijk vooral omdat het dan zo’n verschil is.”
