LEMMER – Anna Schuitema – van Rijs (82) en Piet Schuitema (84) uit Lemmer vieren vandaag 15 augustus dat ze 60 jaar geleden in het huwelijksbootje stapten. Ze kregen een brief van de koning, ontvingen wethouder Remboud van Iddekinge die hun ingelijste trouwakte van toen had meegenomen en een prachtig boeket.
Groningse Piet en Anna uit Suwâld
De Groningse Piet ontmoette zijn Anna die oorspronkelijk uit Suwâld kwam in de Noordoostpolder waar de ouders van beiden een heel nieuw bestaan opbouwden. Haar vader was boer, zijn vader ging in de smederij werken van zijn zwager, Die pachtte hij in die nieuwe polder. “Mijn ouders hadden daarvoor bij Groningen een fietswinkel met daarbij een kruidenierszaakje. Maar mensen kwamen er alleen voor de vergeten boodschappen. Dat had dus niet echt een toekomst.” De pioniers die in dat hele onontgonnen gebied gingen wonen en werken, moesten heel veel zaken zelf uitvinden en opbouwen. Een bijzondere tijd waarin mensen vanuit heel Nederland samen kwamen. En waar dus ook alle talen en dialecten van Nederland werden gesproken. Het opvallende is dat zij tegen hem Fries spreekt, maar tegen de kinderen bijvoorbeeld weer Nederlands.
Na de kerk
Maar hoe ontstond de relatie eigenlijk? Piet en Anna gingen beide naar de hervormde kerk, een houten gebouwtje in Rutten. Na de dienst werd er dan bij het orgel gezongen en zo kwam het stel eigenlijk bij elkaar. “Ik kan me niet herinneren dat hij mij verkering heeft gevraagd. We waren opeens gewoon bij elkaar,” zegt Anna daarover. Ze herinnert zich overigens ook de lange fietstochten door een polder waar de boompjes korter waren dan de lupines die er stonden. En dat er wel een pontje ging, maar die maar tot een bepaald moment voer en er dan mee stopte. En dan moest je een heel eind omfietsen om weer thuis te komen.
Gezelligheid en een feestje
Maar ze herinnert zich ook de gezelligheid van al die jonge mensen die vaak samen kwamen. En haar moeder die overal een feestje van maakte. Die had namelijk het motto dat elk feestje gevierd moest worden. Het was dan ook een komen en gaan bij haar ouderlijk huis en iedereen was er ook altijd welkom.
Inwonen
In 1963 stapte het paar in het huwelijksbootje in het gemeentehuis in Emmeloord. En het kerkelijk huwelijk werd gesloten in dat houten kerkje waar ze elkaar hadden ontmoet in Rutten. Eigen woonruimte hadden ze toen nog niet, dus ze gingen bij haar ouders inwonen. “Wij woonden in de voorkamer.” In diezelfde voorkamer ontwikkelde hij een grote voorliefde voor koken. Vooral soep is en was zijn specialiteit en “dat kin hy ek hiel goed,” zegt zij daarover. Op de antracietkachel liet hij dat dan heel lang en goed trekken, zodat de heerlijkste gerechten op de tafel verschenen. Maar een keer ging het met die soep niet helemaal goed en was hij helemaal zuur. Het is haar altijd bijgebleven.
Ambachtsschool
Piet herinnert zich overigens ook nog goed dat hij op loopafstand vaan waar ze nu wonen naar de ambachtsschool ging. Daar werd de basis gelegd van alle technische vaardigheden waarover hij beschikt en waarmee hij altijd zijn brood heeft verdiend. En rekenen en taal kregen ze op de dagen dat de leraren van de Mulo daar geen lesgaven.
Kinderen
Toen Piet in Marknesse als een soort troubleshooter aan de slag kon, gingen ze een jaar nadat het huwelijk was gesloten ook in die plaats wonen. De huizen daar waren toen net gebouwd. In 1965 werd zoon Erik daar geboren en twee jaar later kwam dochter Jacolyna ter wereld. In 1968 verhuisde het gezin vervolgens naar Lemmer.
“Ik wilde daar weg”
Hij werkte bij De Jager, maar die baan verdween. “En toen kon ik bij Scheepswerf Friesland aan de slag. Alleen vond ik dat het eerste half jaar helemaal niks. In mijn vorige werk was ik gewend binnen te werken en nu moest ik altijd buiten aan de slag. In weer en wind en vaak was ik tot op het vel nat. Ik schreef dan ook elke week sollicitatiebrieven om maar ergens anders aan de slag te kunnen.” Opvallend genoeg was die drang om elders te gaan werken na een half jaar verdwenen en maakte hij er zijn 32-jarig dienstverband vervolgens vol. “Opeens vond ik het prachtig en was het helemaal mijn leven.” Op elke afdeling was hij actief, behalve op de tekenvloer. “Ik begon als pijpenmonteur, werd toen ijzerwerken, ging lassen en zat ook nog op de brugkraan. De laatste 5/6 jaar was ik onderhoudsmonteur. Maar ik was ook sleutelhouder. Dat betekende dat ik in de ochtend de deur opendeed en hem ’s avonds weer sloot. Ook als dat laat in de avond betekende en dan weer vroeg in de ochtend. ”
Lemster Warenhuis
Anna was ondertussen bij het Lemster Warenhuis gaan werken. “Mar wol toen de bern grut wienen.” Vrouwen met een werkende man en jonge kinderen werden namelijk niet geacht om zelf aan de slag te gaan. Dan zou hun man wel te weinig verdienen, was de heersende gedachte. Bij het Lemster Warenhuis had Anna het erg naar de zin, maar toen Piet met 62 jaar met de vut ging, stopte zij ook.
Vele jaren daarvoor zag zij toen ze de kinderen naar school bracht dat er een huis aan de Lennastraat te koop stond. Daar hadden ze beide wel oren naar en ze kochten de dubbele woning waar ze heel veel jaren met plezier woonden. “Zo’n mooi plekje,” zeggen ze daar beide over. Inmiddels woont zoon Erik met zijn vrouw Wilmien al weer jaren in dat huis en zitten zij tot alle tevredenheid in een levensloopbestendige woning.
Dot doch ik net
Anna hield altijd al heel erg van lopen en toen ze beide uit het werkende leven stapten, gaf ze aan dat ze dat dan samen maar wat meer moesten gaan doen. “Mar Piet sei, dot doch ik net.” Dus als zij ging lopen, hij er met de fiets naast. Tot hij ook om was en ze samen hele einden gingen lopen. En dat doen ze nog steeds.
Skûtsjesilen
Ook zijn ze helemaal in de ban van het skûtsjesilen. Morgenochtend zitten ze als elk jaar bij het palaver in The British Pub (voorheen in de Wildeman). En dan zingen ze mee, genieten ze van de accordeonmuziek en vieren ze het feestjes zoals dat gevierd hoort te worden in haar moeders gedachten.
Het geheim
En dan natuurlijk de prangende vraag wat nu het geheim is van zo’n lang huwelijk? Volgens Piet is dat geheim er helemaal niet. Zij zegt dat het misschien komt omdat hij een luisteraar is en zij een prater. Maar ook dat ze elkaar in hun waarde laten. En dat het eigenlijk heel vanzelfsprekend ging, ondanks dat het zo heel af en toe ook wel eens knetterde.
Feestje
Volgende week wordt het 60-jarig huwelijksfeest nog uitgebreid gevierd met hun broers, zussen, kinderen, de 3 kleindochters en 1 kleinzoon en mensen die dichtbij hen staan. Zoals dat hoort, want een feest hoort gevierd zou haar mem wel zeggen.
