Als je je hele leven samen hebt doorgebracht… Wanneer je op elkaar kon bouwen, in goede en in slechte tijden. En er dan een moment aanbreekt, dat diegene het verleden nog prima weet, maar het hier en nu snel vergeet. En zij blijft achter, dan huilt je hart dubbel. We kennen elkaar al minstens 35 jaar. Door mijn voormalige werk en gemeenschappelijke vrienden.
De laatste jaren trof ik jullie gezamenlijk op verschillende uitvaarten. Nu is de grote rots geveld. Hij had regelingen getroffen voor als het zover zou zijn. Dan kon zijn geliefde vrouw in een verzorgingsgroep geplaatst worden. We zien elkaar voor het eerst weer bij het crematorium.
“Ik houd niet van de dood”
“Ik houd niet van de dood”, zegt ze mij. Ze kent mij en ik refereer aan het afscheid van een gemeenschappelijke vriendin. Ze weet het, zij is dood. Nu moet ik haar vertellen dat haar geliefde man ook dood is. “Vreselijk”, zegt ze. “Zullen we naar binnen gaan?” “Is goed, waar is mijn man?” “2 kamers hier vandaan.” We gaan eerst koffie drinken. Ik vertel wat hij aan heeft en dat hij in een kist ligt.
Hier stopt een leven lang samen
“Vreselijk”, zegt zij. “Ja,” zeg ik, “maar we gaan wel naar hem toe”. Over het verleden weet ze alles. De actuele info vervliegt binnen een paar minuten. We gaan de kamer binnen en ze praat met hem, bedankt hem voor het leven samen en zegt hem dat hij de enige is en altijd zal blijven.
Ze geeft hem een kus en aai over zijn bol en zegt: “Nu moet ik gaan, anders word ik tè verdrietig”. Dat komt binnen… We maken een foto voor als ze het tóch weer vergeet. Nog een kus en hier stopt een leven lang samen. Ontroerend. “Oh ik moet plassen, waar is het toilet?” We verlaten we de kamer. Tja, wat blijft wel of niet bewaard in hoofd of in hart?
