LEMMER – Het is een halfjaar geleden dat een jongeman zwaait vanuit zijn scootmobiel met Lemster vlaggetje. Ik groet vriendelijk terug. Een paar weken later sta ik aan zijn voordeur voor een voorgesprek. Een man van mijn generatie doet open. Al gauw wordt duidelijk dat we een en ander moeten bespreken. Hij heeft korter dan een jaar te leven. Dat is heel verdrietig.
“We maken het afscheid niet verdrietig”, zegt hij met een smile. Al snel is er een frisse, gevarieerde playlist en rijst het idee om de getalenteerde dochter de rouwkaart te laten ontwerpen. Als echte Lemster moet het plaatsvinden aan het Lemster strand. Vlakbij zijn werk, waarvoor hij bijna een kwart eeuw met plezier klaarstond.
Nu liet zijn gezondheid het niet meer toe. En moest hij hard inleveren aan levenskracht. Dat viel niet mee.
De dag, zorgvuldig met zijn vrouw en vriend doorgenomen, was aangebroken. De burgemeester was gevraagd of Lemster vlaggen halfstok mochten hangen op het strand bij het afscheid van de geliefde man, zo trots op ‘zijn Lemmer.’ Velen kwamen de laatste groet brengen. Aansluitend een liefdevolle, door hemzelf geregisseerde, ceremonie.
Onder applaus liepen we door zijn erehaag en reed de rouwauto het strand af. De bloemenzee bleef in Lemmer. Ter troost en om te laten drogen door zijn dochter. Misschien komt het wel in de kunst terug… De klokken van de Lemster Toer luidden. Het was mooi, maar intens.
Suzanne de Rooij, betrokken uitvaartbegeleidster, pureuitvaart.nl
