David Crosby, die eerder speelde in de legendarische formaties The Byrds, Buffalo Springfield en Crosby, Stills, Nash & Young, heeft niet alleen in muzikaal opzicht grote invloed op me gehad. Hij stond, met zijn mede-musici, ook symbool voor morele verontwaardiging over militaire, politieke en maatschappelijke misstanden. Vooral David Crosby heeft vele juweeltjes van songs geschreven.
Ik herinner me nog een optreden tijdens het toen zo geheten ‘Lemmer Beach Festival’ op 12 juli 2001 van de jazz-rockband CPR (David Crosby, Jeff Pevar en toetsenist James Raymond, Davids zoon), een nog jonge formatie die, naast de productie van fraaie nieuwe songs, voor een deel teerde op Davids successen, echter in geheel eigen, frisse, jazzy bewerkingen.
Het goot van de regen. Op het zompige, sopnatte strand stond een aan de randen lekkende tent, die maar matig gevuld bleek met publiek, dat bovendien meer oog leek te hebben voor de band die na CPR kwam: Venice. Daar stond mijn held van wereldformaat, David Crosby, op het Lemster strand – dichterbij zou hij niet komen – en bij de introductie van zijn band keek hij om zich heen naar zijn kleine schare toeschouwers in die troosteloze ambiance en riep ‘We’re so proud to be here!’.
Hun optreden was onvergetelijk mooi.
Job Degenaar
