LEMMER – “Vier het leven vandaag en mocht je morgen weer wakker worden… Doe je het gewoon nog een keer. Vergeet later en leef vandaag!”
Met die woorden postte Inge Bangma -Gorter vorig jaar juni een bericht op haar Facebookpagina. De toen 33-jarige vrouw van Joop en moeder van Huub, Sjors en Febe (en dochter van Jacque en Gretha en zuster, schoondochter en vriendin) overleed op 27 mei op 34-jarige leeftijd aan een hersentumor. Vandaag, 2 juni is er gelegenheid tot het condoleren van de nabestaanden. En op 26 augustus wordt in haar nagedachtenis een tocht van 100 kilometer afgelegd. Het is tevens de vervulling van een laatste wens van Inge die graag wilde dat er voor haar kinderen een bedrag wordt ingezameld zodat zij dit later kunnen gaan gebruiken voor een rijbewijs, een studie, of de uitzet. Maar het is ook vooral een laatste groet aan een heel bijzondere vrouw zo laten de vrienden op de pagina weten.
Missen
Wilskracht en doorzettingsvermogen typeerden Inge die na de diagnose ongeneselijk ziek nog een aantal zaken realiseerde die een gezond mens amper voor elkaar krijgt. Maar het is ook een gevecht om te weten dat je je kinderen niet zult zien opgroeien, zo liet ze weten in een hartverscheurend epistel op Facebook. Ze schreef daarover: “Wanneer je te horen krijgt dat je niet lang meer zult leven wordt de grond onder je voeten vandaan gehaald. Je leven staat op zijn kop. Een van de eerste gedachten die door je heen gaan, zijn toch de dingen die je niet meer zal mogen beleven of zien. Wanneer je langer in het proces zit kijk je er ook met andere ogen naar. Een van de vragen die in mij naar boven kwam: Kan ik mijn kinderen zien trouwen? Of zien uitgroeien tot volwassen mensen? Ik zal dit hoogstwaarschijnlijk allemaal moeten missen.”
Gedwongen om los te laten
Later nuanceert ze dat en vindt ze toch weer een positieve ingang door te schrijven:” Maar wie zegt dat mijn kinderen zullen gaan trouwen, wie zegt dat zij graag kinderen willen. De enige zekerheid die er is, is dat het hoogst onwaarschijnlijk is dat mocht het zo zijn dat zij ouders worden of dat wanneer zij de liefde vinden en gaan trouwen ik er hoogstwaarschijnlijk geen getuige van mag zijn. Wanneer je in deze situatie zit kom je langzaam tot het besef dat je geen idee hebt wat je zult missen. En je je beter kunt richten op wat je wel kan zien en hier dan ook goed van moet gaan genieten. Ook dat is een leerproces, maar je wordt door deze ziekte gedwongen om te leren loslaten. Je moet je werk en je collega’s leren loslaten, je favoriete sport en je lieve teamleden. (Tuurlijk kun je ze nog opzoeken, maar samen een doel na streven is echt anders). Daarna ga je opzoek naar nieuwe doelen. Want voor mij is een leven zonder een punt op de horizon lastig. Ik ben dan ook op zoek gegaan naar doelen die beter bij de situatie van nu passen. Hierdoor ben ik vorig jaar een actie gestart om geld op te halen voor stichting stop hersentumoren. 86 km hebben we mogen lopen van het UMCG naar huis. Dit was zo’n toffe herinnering, de vallende sterren in de nacht, de zon die weer opkomt en daarna komt langzaam maar zeker de finish inzicht. Vooraf denk je wat heb ik mij nu weer op de hals gehaald. Maar samen met vrienden, collega’s, teamleden en familie is het gelukt om dit te volbrengen.”
Herinneringen voor de kinderen
Vervolgens stelt ze dat ze nogmaals zo’n goed doel wil steunen en nog zo’n unieke herinnering wil maken. “Dus heb ik besloten het nog een keer te doen. Maar hoe bepaal je welke stichting je gaat steunen. Ik heb vorig jaar te horen gekregen dat nog 2 jaar leven waarschijnlijk niet haalbaar is. Op zo’n moment wil je je kinderen de lessen die jij in je leven hebt gekregen meegeven. Maar door hun jonge leeftijd is dit eigenlijk geen optie. Ik heb altijd het programma ‘over mijn lijk’ gevolgd en heb de stoute schoenen aangetrokken en het programma geschreven. Ik heb na aanleiding van mijn schrijven ook een intake gehad maar helaas waren zij al ver in het seizoen aan het filmen dat dit lastig zou worden. Er was nog een kleine kans maar doordat er te veel ouders van jonge kinderen in aankomend seizoen zitten, is er voor diversiteit gekozen. Heel begrijpelijk maar wel erg jammer. Je wilt graag beelden na laten. Zo toch een mogelijkheid krijgen om je kinderen nog te laten zien wat je belangrijk vindt in het leven of waar mijns inziens het leven om draait.”
Mooi document
“Toen kreeg ik een aantal appjes van bekenden die beau hadden gezien en waar de broers van Marc de Hond vertelden over hun stichting. Ik hou zelf minder van de grote stichtingen en stel het op prijs dat wanneer ik geld ophaal voor een bepaald doel dit daar ook voor gebruikt wordt. Ik heb het programma teruggekeken en de site van de stichting doorgelezen en heb mij aangemeld. Tegen mijn verwachting in kreeg ik zeer snel een mail met de vraag of ze mij de volgende dag konden bellen. Ik ben helemaal niet iemand die graag op de foto of film komt, dus was toch onderhuids best gespannen. Maar wat een fijne mensen, ik was direct vrij rustig en heb samen met Brian en de cameraman een mooi document kunnen maken voor de kinderen.” Het document kwam er met heel veel zaken over zichzelf die ze vaak eigenlijk al was vergeten. Maar ze gunde vooral andere ongeneselijk zieke ouders zo’n document, dus trok ze weer de wandelschoenen aan voor dat doel. Eind augustus 2021 liep ze met vrienden en familie maar liefst 100 kilometer in 24 uur voor de stichting Komma die deze documenten maakt. Ze haalde er zo’n 12.000 euro mee op en eeuwige roem.
Stiekem al heel erg ziek, maar toch 100 kilometer lopen
De stichting Komma schrijft er na het overlijden van Inge dit over:”Een paar dagen na het maken van je portret nam je contact met ons op. “Wij gaan 100 kilometer lopen voor Stichting Komma, in 24 uur!”. Ondanks het feit dat je stiekem al heel erg ziek was, liep jij samen met o.a. onze collega Brian en alle lieve mensen om je heen van start tot finish voorop. Je haalde met de loop ook nog eens €12.000,- voor ons op. Waar we je heel dankbaar voor zijn. Lieve Inge, helaas ben je afgelopen week overleden. Wij als StichtingKomma zijn heel dankbaar dat we je verhaal hebben mogen vastleggen en zullen je missen!”
“Mijn liefde voor mijn gezin is zo groot dat ik weinig anders nodig heb”
Op 6 april stuurt Inge een bericht de wereld in waaruit wel blijkt dat het steeds minder goed met haar gaat. Ze geeft aan dat nu ze bij alles hulp nodig heeft, het ook steeds lastiger wordt voor de mensen om haar heen. “Ze zien bij mij de aftakeling en ik zie bij hen het verdriet. Vele kanjers willen graag nog bij ons langskomen en dat geeft een bijzonder fijn gevoel, maar het neemt voor mij ook enorm veel energie. Zodra ik de telefoon neerleg, ben ik het eigenlijk alweer vergeten, ik moet de hele tijd vragen hoe laat het is en of ik nog wat moet vandaag. Voor mij, maar ook voor Joop en de kinderen is dat een hele opgave. Zodra de visite weg is ben ik kapot en moe, het vergt te veel van mij. Wat voor een ander een kort bezoekje lijkt, is voor mij een hele opgave geworden. Deze laatste tijd wil ik graag met mijn gezin genieten van het samen zijn, mijn liefde voor hen is zo groot dat ik weinig anders nodig heb. Voor mij is het ’t allerbelangrijkste dat zij straks samen gelukkig oud mogen worden zonder zorgen. Vele zorgen kun je niet wegnemen en het enige wat ik kan proberen te doen is enigszins deze loopactie van mijn vrienden een warm hart toe dragen, niet voor mij, maar voor mijn gezin, mijn nalatenschap. Zodat zij straks kunnen studeren, een rijbewijs halen of voor onderhoud in hun levensbehoefte. Hier is nog geld voor nodig, je moet niet geven wat je niet kan missen maar het zou mij een heel fijn gevoel geven wanneer ik weet dat ze goed achter blijven, helpen jullie mee?
Laatste wens van Inge
Wie mee wil werken aan die laatste wens van Inge kan daaraan bijdragen door een donatie via https://www.doneeractie.nl/100-kilometer-voor-inge/-60612
